top of page

Naar de Zondagsmis met kinderen

Foto van schrijver: Katho BoxKatho Box

Toen ik enkele jaren geleden op mijn vorige website blogde schreef ik een artikel 'Daden spreken luider dan woorden' geïnspireerd op de uitspraak van Antonius van Padua:

Daden spreken luider dan woorden. Laat je woorden onderrichten en je daden spreken.

Dit is iets dat ik hoe langer hoe meer besef. Mijn kindjes luisteren naar veel dingen die ik vertel, ze absorberen heel veel. Maar wat ik doe is nog belangrijker dan wat ik hen uitleg. Ze kijken de hele tijd, ook wanneer ze met andere dingen bezig zijn, kijken ze onbewust nog hoe mama (en papa) de dingen doen. Hoe we reageren, hoe we praten tegen elkaar, tegen hen, over anderen,…

We kunnen spreken over vergeving, maar als ze ons haatdragend horen spreken over anderen, zullen onze kinderen geen echte vergeving leren.

We kunnen spreken over niet roepen, maar als we zelf steeds roepen op elkaar of op de kindjes zelf, zullen onze kinderen leren communiceren door te roepen.

En zo kan ik nog veel voorbeelden geven.

Ook hoe we in het geloof staan, wordt op die manier overgedragen naar onze kinderen. We kunnen spreken over Jezus als onze Redder, maar als we onze problemen kost wat kost zelf oplossen, zullen onze kinderen ook niet leren om naar Hem te kijken wanneer ze problemen hebben.

We kunnen zeggen dat God het belangrijkste is, maar wanneer we Hem niet bovenaan onze prioriteitenlijst zetten, zullen onze kinderen dat ook niet leren.

Daarom ook de vraag: Wat leren onze kinderen wanneer we de zondagsmis overslaan?

1. God is belangrijk, maar toch niet zo belangrijk…

Als God past in het schema, dan is het goed. Als het niet uitkomt, dan gaan we niet naar de mis. Hobby's, op bezoek gaan bij mensen of uitslapen zijn belangrijker.

2. God meent niet echt wat Hij zegt

Het is een gebod van God om de dag des Heren te heiligen, maar God wist toen nog niet hoe druk we het nu in deze tijd gingen hebben. Hij zou zeker wel begrijpen dat ik zijn geboden alleen kan naleven wanneer het uitkomt in mijn leven.


3. De Kerk verwacht niet echt dat we haar leer volgen

De Kerk vraagt ons om op zondagen de Eucharistie bij te wonen. Maar priesters, bisschoppen en de paus, zouden eigenlijk toch moeten begrijpen dat het leven van een ouder teveel vraagt om op een zondag nog naar de Eucharistie te komen.

4. De mis gaat over mij en over wat ik eruit kan halen

Als ik een hele misviering achter mijn kind(eren) moet aanlopen en hen moet stilhouden, dan heb ik niets aan de Eucharistie, dus waarom zou ik er dan nog moeite voor doen? Een opmerking die ik al heel veel heb gehoord en zelf ook al eens verzucht heb. Maar dan herinnert mijn man mij eraan dat de mis niet is voor mij (alleen). Door naar de mis te gaan bouw ik mee aan de gemeenschap van de Kerk. Mijn man kan lector zijn of cantor, terwijl zijn kinderen zien hoe hij dient. De oudere mensen in mijn parochie hebben ook al meermaals gezegd hoe blij ze zijn dat er nog jonge mensen naar de kerk komen. Wie weet zien ze de verdere dag of zelfs week geen mensen meer…

En ja, er zijn zeker parochies waar de mensen je als ouder wegkijken, want hoe durft je kind lawaai te maken!? In dat geval kan je misschien beter een andere parochie zoeken, want

'If there is no crying, the church is dying!'

5. Dingen die saai of moeilijk zijn, hoeven we niet te doen

Doorzetten is iets dat kinderen moeten leren, dat komt niet vanzelf. Door niet naar de mis te gaan leren we hen dat we alleen dingen moeten doen die leuk zijn. En op langere termijn is dit niet goed voor hun geloof, maar ook niet voor de rest van het leven, want er zijn veel dingen die we moeten doen, ook al zijn ze moeilijk of vinden we ze niet leuk.

Door niet naar de mis te gaan onder het mom 'als ze groter zijn en het makkelijker gaat om hen stil te houden' leren we onze kinderen dat je moeilijk beter gewoon uit de weg gaat. Maar weet je wat? Het wordt niet makkelijker om hen naar de mis te brengen en uiteindelijk zal je er nooit meer geraken!

6. Je mag twijfelen over de Ware Aanwezigheid van Jezus in de Eucharistie en de genade die we verkrijgen door Hem te ontvangen

Als je echt gelooft dat Jezus aanwezig is in de Eucharistie, waarom zou je dan niet willen gaan? Waarom zou je de genade die Hij geeft door dit prachtige Sacrament niet willen ontvangen?


Even benadrukken: Het is soms echt moeilijk om met kleine kinderen naar de mis te gaan.

Dat wil ik hier niet ontkennen, dat is hier ook zo!

Vorige week stond ik er alleen voor met de vier jongsten tussen 1 en 7 jaar, terwijl de papa zong. Ik stond los in het zweet na de mis van iedereen onder controle houden, achter de jongste aan te gaan wanneer hij ontsnapte uit onze rij en iedereen toch te laten focussen op wat er vooraan gebeurde.

Maar wij hebben Jezus zo nodig... Wij ouders én ook onze kinderen…

Door onze daden tonen we dit aan hen! En mijn hoop is dat wanneer de kinderen later groot zijn, ze weten dat ze altijd naar Jezus kunnen gaan, doordat ze gezien hebben dat dat is wat hun mama en papa deden!

Dus wanneer jij het moeilijk hebt om je te motiveren om weer de kinderen mee te sleuren naar de mis en hen een uur in stilte bezig te houden, weet dan, je bent niet alleen! En je kan dit!

Dit artikel is ontstaan na het lezen van een instagrampost van Catholic Link, aangevuld met mijn eigen mening/ervaring/invulling.

Je kan hun volledige artikel hier lezen: https://catholic-link.org/children-mass-sundays/



Wil je je kinderen heel laagdrempelig bijleren over de sacramenten, kijk dan zeker eens naar ons Sacramentenkwartet! Dit kan een startpunt zijn om met jongere kinderen te praten over de eucharistie en de sacramenten!


Comments


bottom of page